Να “παραιτηθεί από τις αγωγές αυτές ως εκδήλωση όψιμου σεβασμού της ελευθερίας του Τύπου” καλεί τον Αλέξη Τσίπρα ο Ευάγγελος Βενιζέλος με άρθρο του που δημοσιεύτηκε μάλιστα στα “Νέα”.
Κάνει μάλιστα λόγο για “μεγάλο πολιτικό λάθος” του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία και υποστηρίζει ότι “αν είχε γνήσια και όχι υποκριτική ευαισθησία για την ελευθερία του Τύπου και της πληροφόρησης, καθώς και για τη διαφάνεια, θα έπρεπε να έχει ενημερώσει εγκαίρως και με δική του πρωτοβουλία την κοινή γνώμη για τις συνθήκες της δεύτερης κατοικίας του. Γνώριζε ότι θα υπάρξει εύλογο ενδιαφέρον για την αλλαγή των ειδικότερων συνθηκών της στην περιοχή της Λαυρεωτικής καθώς το ενδιαφέρον αυτό είχε εκδηλωθεί και είχε προκαλέσει δημόσια συζήτηση με τη συμμετοχή του εκμισθωτή και του υπεκμισθωτή της προηγούμενης κατοικίας του”.
Αυτό που φαίνεται να ξεχνάει, και μάλιστα πολύ βολικά, ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ που εγκαλεί τον Αλέξη Τσίπρα ως αυτόκλητος συνήγορος των Κουρτάκη-Παπαχρήστου είναι ότι είναι ο ίδιος που έφερε το νόμο 2328/1995 για τις αγωγές στους δημοσιογράφους που προέβλεπε αστρονομικά ποσά ως κατώτατα όρια αποζημιώσεων από τους δημοσιογράφους και τα ΜΜΕ σε περίπτωση που καταδικάζονταν.
Όπως σημείωνε σε άρθρο στην “Εφημερίδα των Συντακτών” Άντα Ψαρρά το 2018, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έφερε αλλαγές στον τυποκτόνο νόμο Βενιζέλου, η κατάργηση του οποίου αποτελούσε χρόνιο αίτημα δημοσιογραφικών ενώσεων αφού “με νομοθετική διάταξη προχώρησε στην κατάργηση των εξοντωτικών κατώτατων ορίων, εξορθολογίζοντας τις πιθανές αποζημιώσεις σε συνάρτηση και με τις απολαβές του δημοσιογράφου και τις δυνατότητες του Μέσου. Παράλληλα, καθιέρωσε και μια σειρά εξωδικαστικών σταδίων, προκειμένου να μην οδηγούνται στα άκρα παρόμοιες υποθέσεις συκοφαντικών δυσφημήσεων (Ν. 4356/2015 αρ. 37). Με αυτό τον τρόπο, ήδη εφημερίδες όπως τα «Παραπολιτικά», «Το Βήμα», το «Μακελειό» κ.ά. ζήτησαν κατά καιρούς συγγνώμη και επανόρθωσαν για ψευδή και κακόβουλα δημοσιεύματα και δεν χρειάστηκε άλλη δικαστική διαδικασία”.
Χαρακτηριστικό είναι και το σχόλιο του Νίκου Μωραΐτη που σημειώνει για το άρθρο Βενιζέλου: “Να εδώ ο άνθρωπος που χτύπαγε το χέρι στο τραπέζι ουρλιάζοντας «απολύτως!», ο άνθρωπος που αφηνίασε όταν του έχυσαν καφέ στην πλάτη, αρθρογραφεί για την ανεκτικότητα με την οποία πρέπει να αντιμετωπίζουν οι πολιτικοί την κριτική“.
Να εδώ ο άνθρωπος που χτύπαγε το χέρι στο τραπέζι ουρλιάζοντας «απολύτως!», ο άνθρωπος που αφηνίασε όταν του έχυσαν καφέ στην πλάτη, αρθρογραφεί για την ανεκτικότητα με την οποία πρέπει να αντιμετωπίζουν οι πολιτικοί την κριτική. https://t.co/Woc9oZuL4Z
— Nikos Moraitis (@Nikosmoraitis) January 27, 2021
Ολόκληρο το άρθρο Βενιζέλου με τίτλο “Ένα μεγάλο πολιτικό λάθος”:
Τα δημόσια πρόσωπα κατά τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου οφείλουν να αποδέχονται πολύ πιο σκληρή, επιθετική ακόμη και απαξιωτική κριτική σε σχέση με τα πρόσωπα που δεν είναι δημόσια και κινούνται μόνο στην ιδιωτική τους σφαίρα. Υπάρχει βεβαίως και για τα δημόσια πρόσωπα όριο στο περιεχόμενο και το ύφος της κριτικής. Δημοσιογραφικές όμως έρευνες ή ερωτήσεις για το πραγματικό κόστος της ανακαίνισης και το συνηθισμένο για τα δεδομένα της αγοράς ύψος του μισθώματος μιας κατοικίας, δεν είναι θέματα που υπερβαίνουν το όριο του εύλογου δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος. Αφορούν τα αντικειμενικά στοιχεία μιας μισθωτικής σύμβασης, όχι τον ηθικό πυρήνα της προσωπικότητας ενός δημοσίου προσώπου.
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρώην πρωθυπουργός δεν είναι μάλιστα απλό δημόσιο πρόσωπο, είναι θεσμικός παράγοντας της λειτουργίας του πολιτεύματος. Φορέας θεσμικού αξιώματος που έχει πολλές φορές τροφοδοτήσει με δημόσιες τοποθετήσεις του, απροκάλυπτα ψευδείς και ανεύθυνες, τη βαριά προσβολή της προσωπικότητας πολιτικών του αντιπάλων ή άλλων προσώπων που η συγκυρία τα έφερε απέναντί του. Οργανώθηκαν με τον τρόπο αυτό δολοφονίες χαρακτήρων με συστηματικό και επίμονο τρόπο, δηλαδή με βαρύ δόλο, βασισμένες στα λόγια του.
Αναρωτιέμαι λοιπόν πώς ο κ. Τσίπρας έκανε ένα τόσο μεγάλο πολιτικό λάθος. Κατέστησε με δική του πρωτοβουλία τη μίσθωση της θερινής παραθαλάσσιας κατοικίας του αντικείμενο δικαστικής διερεύνησης. Αν είχε γνήσια και όχι υποκριτική ευαισθησία για την ελευθερία του Τύπου και της πληροφόρησης, καθώς και για τη διαφάνεια, θα έπρεπε να έχει ενημερώσει εγκαίρως και με δική του πρωτοβουλία την κοινή γνώμη για τις συνθήκες της δεύτερης κατοικίας του. Γνώριζε ότι θα υπάρξει εύλογο ενδιαφέρον για την αλλαγή των ειδικότερων συνθηκών της στην περιοχή της Λαυρεωτικής καθώς το ενδιαφέρον αυτό είχε εκδηλωθεί και είχε προκαλέσει δημόσια συζήτηση με τη συμμετοχή του εκμισθωτή και του υπεκμισθωτή της προηγούμενης κατοικίας του.
Θέλω να ελπίζω συνεπώς ότι, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα παραιτηθεί από τις αγωγές αυτές ως εκδήλωση όψιμου σεβασμού της ελευθερίας του Τύπου αντί να περιμένει να του πουν τα ελληνικά δικαστήρια ή τελικά το ΕΔΔΑ ότι την προσέβαλε με τις αγωγές του.
